H. Malachias O'Morgair van Armagh
(gedachtenis)

ca 1094 Armagh (Belfast) - 3 november 1148 Clairvaux.
Werd in 1119 priester, abt van het klooster Bangor in Ierland en in 1123 of 1124 bisschop van Connor (noordwestelij van Belfast). Werkte ook later als bisschop van Down aan de hervorming van clerus en volk. In 1129 wees St. Cellach van Armagh hem aan als zijn opvolger als aartsbisschop van Armagh. Hij was een pionier van gregoriaanse hervorming in Ierland en zijn systematische hervormingspogingen brachten een omwenteling in de kloostertradities in zijn land. Terug van een bedevaart naar Rome, waar hij in 1139 aan paus Innocentisu II het pallium vroeg maar niet kreeg (hij moest eerst de hervormingen in de Ierse kerk afgerond hebben), verbleef hij in Clairvaux waar St. Bernardus toen abt was. Hier wilde hij blijven, maar de paus dwong hem terug te gaan. In Mellifont stichtte hij een cisterciënzer abdij. Op de terugreis van een tweede pelgrimstocht naar Rome stierf hij in de armen van zijn grote vriend Bernardus, die later zijn Vita schreef. De profetieën van Malachias, bevattende hondertwaalf korte karakteristieken van pausen vanaf Coelestinus II (1134) tot Petrus II, de laatste paus voor de ondergang van de wereld, zijn ten onrechte aan hem toegeschreven. Heiligverklaard in 1190. De kathedraal St-Etienne te Châlons-sur-Marne bewaart van hem een schoen en een mijter.
Patr. van Ierland.
Attr. mijter; kruisstaf; boek; terwijl hij de koning een appel aanreikt en hem zo geneest.
Icon. Meestal in bisschop in ornaat. Afwijkend in prelatendracht afgebeeld. Door zijn connectie met St. Bernardus niet alleen samen met hem maar ook in cisterciënzericonografie voorkomend. Scènes: engelen geven hem de mijter, geneest de koning door hem een appel aan te reiken, presenteert samen met Bernardus zijn familie aan de Madonna.