Laurentius Justiniani, bisschop

Plankenkoorts

Moeder Giustiniani verloor 24 jaar oud haar lieve man en stond zo alleen voor de zorg voor haar vijf kinderen. Haar geloof sleepte haar door de moeilijke periode heen die toen volgde. Zo zag de kleine Lorenzo zijn moeder huilen en bidden. En als hij haar dan kwam troosten, sloeg zij met een behuild maar glimlachend gezicht haar arm om hem heen. Deze arm zal bepalend zijn voor de rest van zijn leven.

Lorenzo, die in 1381 ter wereld kwam, zoekt als kind vaak de eenzaamheid op. Hij kan hier dan bidden tot zijn vader en Onze Lieve Heer, zoals hij zijn moeder zo vaak heeft zien doen. Ook is hij graag bij oudere mensen, die over hele andere dingen praten dan zijn vriendjes op de straat.

Wanneer Lorenzo 19 jaar oud is, ziet hij in een nachtelijk visioen de Heilige Maagd. Diep onder de indruk reist hij naar zijn heeroom, priester van de reguliere kanunniken van St-George op het eiland Alga. Hier leert Lorenzo een andere wereld kennen, die van vasten, versterving en gebed. Hij keert zich radicaal van de wereld af en zo iets lux als een bed hoeft voor hem niet meer. De rest van zijn leven slaapt Lorenzo op de ruwe planken.

Zijn vrome moeder moet van dat extreme maar weinig hebben. Zij besluit haar toevlucht te nemen tot een aloud recept. Wanneer Lorenzo zijn moeder bezoekt, vindt hij daar iemand van de andere kunne, een aantrekkelijke schone die daar duidelijk voor hem zit en voor niemand anders. Mocht Lorenzo nog getwijfeld hebben, nu staat zijn besluit vast. Hij neemt afscheid van zijn moeder en treedt in in het klooster van zijn oom.

Lorenzo leeft als een heilige. Eet en slaapt minimaal, maar bidt daarentegen maximaal. Wanneer de congregatie een aantal jaren later hervormd wordt, is hij als de man die de regel heeft vastgelegd de aangewezen persoon om prior te worden. Later wordt hij gekozen tot generaal.

De verhalen over zijn heiligheid stijgen boven de muren van het klooster uit, zodat paus Eugenius IV wanneer hij een bisschop zoekt voor het bisdom Castello (Venetië), als vanzelf bij pater Lorenzo uitkomt. Maar deze wil helemaal niet, hij wil juist weg van de wereld. Tegen zoveel pauselijke druk kan hij echter niet op. In een lege kathedraal zonder de aanwezigheid van zelfs maar zijn moeder wordt hij op 5 september 1433 - hij is dan 52 jaar oud - gewijd.

De nieuwe bisschop gooit alles wat enigszins riekt naar het wereldse het paleis uit. Hij gaat zelfs zover dat hij een decreet uitvaardigt dat vrouwen verbiedt als juweliersetalage over straat te lopen. Dit levert hem een bezoek bij de Doge op, die talrijke ontstemde vrouwen over de vloer heeft gekregen. Uiteindelijk buigt deze voor de bisschop. Later zal hij zeggen: "Ik heb geen mens, maar een engel gezien." In de jaren die volgen vliegen rijken en armen, geleerden en ongeletterden, de bisschoppelijke duiventil in en uit.

Paus Nicolaas V besluit in 1451 de zetel van de patriarchaten Grado en Venetië samen te voegen. Hij verplaatst de zetel naar Venetië, met in zijn achterhoofd Lorenzo tot eerste patriarch te maken. Ontzet wil deze weigeren, maar hij kan het alweer niet. Vier jaar lang zal hij aan het hoofd staan, totdat hij in 1455 ernstig ziek wordt. Door hevige koortsen overvallen weigert hij zijn planken in te ruilen voor een bed.

De laatste twee dagen van zijn aardse leven zullen tevens de drukste twee worden. Venetië wil 'zijn' stervende heilige nog eenmaal zien. Totdat zijn lichaam ermee uitscheidt, spreekt en zegent de 74-jarige Lorenzo, maar op 8 januari 1455 is het echt op. Laurentius Justiniani keert terug naar zijn Heer. Paus Alexander VII verklaart hem in 1690 heilig.

Zijn feestdag wordt niet zijn sterfdag, maar de dag van zijn bisschopswijding: 5 september.