H. Augustinus (354-430)

bisschop van Hippo (Noord Afrika) en kerkleraar

Sermon 311, 2 (vertaald uit het Frans door evangelizo.org)

"Hij stelde er twaalf aan om Hem te vergezellen en door Hem uitgezon­den te worden om te prediken"

      De apostelen hebben als eersten Christus aan het kruis zien hangen. Ze hebben om zijn dood gehuild, ze werden door angst overvallen bij het wonder van zijn verrijzenis, maar weldra, meegenomen door dit tonen van zijn macht, hebben ze niet langer geaarzeld om hun eigen bloed te vergieten, om te getuigen van de waarheid van wat ze hadden gezien. Denk, mijn zusters en broeders, aan wat van deze mannen werd gevraagd: over de hele wereld trekken om te verkondigen dat een dode mens verrezen was en opgestegen ten hemel, ze leden voor de waarheid van deze verkondiging en aan alles wat de dwaze wereld bevalt. Ze leden aan ontberingen, verbanning, boeien, martelingen, brandstapels, wilde dieren, kruizen en de dood. Was dat voor een onbekend doel?       Was het voor zijn eigen heerlijkheid dat Petrus stierf? Voor zijn eigen voordeel dat hij predikte? Hij stierf; een ander dan hij werd verheerlijkt. Hij werd gedood; een ander aanbeden. Alleen de brandende vlam van zijn liefde verenigd met de overtuiging van de waarheid kan een dergelijke dapperheid verklaren! Wat ze hebben gepredikt, hebben ze gezien. Men sterft niet voor een waarheid waar men niet zeker van is. Oftewel, moesten ze ontkennen wat ze hadden gezien? Ze hebben het niet ontkend: ze hebben gepredikt over deze dode, waarvan ze wisten dat Hij helemaal levend was; ze wisten voor welk leven ze dit huidige leven hebben veracht. Ze wisten voor wat voor een geluk ze de voorbijgaande beproevingen verdroegen, voor welke beloning ze al dat lijden met voeten traden. Hun geloof! Deze woog op de weegschaal meer dan de hele wereld.